عارفان از دو جهان از عمادالدین نسیمی غزل 111

1 عارفان از دو جهان صحبت جانان طلبند تنگ چشمان گدا ملک سلیمان طلبند

2 اعتباری نکنند اهل دل آن طایفه را که نه از بهر لقا روضه رضوان طلبند

3 بی لب و چشم و رخ و زلف تو ذوقی ندهد که شراب و شکر و شمع شبستان طلبند

4 آرزومند تو از جان و دلند اهل نظر لاجرم وصل دهانت به دل و جان طلبند

5 من گدای در ایشان که سلاطین جهان همتی گر طلبند از در ایشان طلبند

6 گرچه در سفره شاهان بود انواع نعم لقمه عافیت از خوان گدایان طلبند

7 صبر بر سرزنش خار جفا چون نکنند بلبلانی که وصال گل خندان طلبند

8 خبر از لذت عشق تو ندارند آنان که نسازند به درد تو و درمان طلبند

9 حاجت از چشم تو می خواهم و باشد مقبول حاجتی کان ز چنین گوشه نشینان طلبند

10 شده ام بر سر کوی عدم آباد مقیم گر نشانی ز من بی سر و سامان طلبند

11 چون نسیمی ز در یار طلب، حاجت خویش کاهل دل حاجت خویش از در یزدان طلبند