1 مقام عارف عالی مقام بی وطنیست طراز کسوت فقر و فنا وبرهنه تنیست

2 به گوش دهر ازین راستر سخن نرسید که گوهر صدف بحر صدق کم سخنیست

3 چو نیست بنده آن شاه مکی و مدنی ازان چه سود که مکیست خواجه یا مدنیست

4 گرفت گوشه چو خم شیخ پر شراب غرور به محتسب که رساند که وقت خم شکنیست

5 به قبله روی و بتان در درون ز حرص و هوا نه این خدای پرستیست بلکه برهمنیست

6 هوای عشق کنی همت از دو کون ببر که این عروج نیاید ز همتی که دنیست

7 خجالتیست عظیم از رخ تو جامی را که زخم تیغ فراق تو خورد و زیستنیست