دل گرمم ز نو بر آتش غم سوخته از کمال خجندی غزل 407

1 دل گرمم ز نو بر آتش غم سوخته باد آتش عشق تو دره جان من افروخته باد

2 جان که خو کرده به نشریف جفاهای تو بود چون تو رفتی به بلاهای تو آموخته باد

3 جگر خسته ز پیکان تو گر پاره شود هم از آن کیش به یک تیر دگر دوخته باد

4 چون نظر دوخت به هر نیر نو چشم آن همه تیر یک به یک، در نظر دوخته اندوخته باد

5 قیمت بنده چه داند که بصد جان عزیز هم نسیم سر یک موی تو بفروخته باد

6 تو برخ شمعی و پروانه جانسوز کمال شمع افروخته پروانه او سوخته باد