پسر من‌! کرفک‌اندیش از ملک‌الشعرا بهار منظومه‌ 5

پسر من‌! کرفک‌اندیش بوی‌، نه گناه‌اندیش‌، چه مردم تا جاودان زمان زنده نی‌، چه چیز که آن مینوی (‌است‌)‌، بایستنی‌تر (‌پاینده‌تر) ,

2 که جان پدرکرفه اندیش باش بی‌آزار و به دین‌ و خوش کیش ‌باش

3 چو باید شدن زین جهان ای پسر نگر تا به مینو چه بایسته تر

4 نباشدکس اندر جهان دیرپای همان مینوی کرده مانده بجای