دوشم از سوز فنا با از امیرعلیشیر نوایی غزل 179

1 دوشم از سوز فنا با قد خم یاد آمد شمع در گریه شد و چنگ بفریاد آمد

2 با همه سنگدلی رحم کنی گر دانی کز غم هجر توام دوش چه بیداد آمد

3 رسم تاراج خرابی چو بدید ابر بهار گریه اش ناله کنان بر گل و شمشاد آمد

4 از خزان ریخت جوانان چمن سرو مگر کز چنان تفرقه از راستی آزاد آمد

5 اجل از هجر تو میخواست که قتل آموزد از پی کسب هنر جانب ارشاد آمد

6 دوش رفتم به خرابات و به جامی شد دفع آنچه از دور زمان بر دل ناشاد آمد

7 فانیا قطع بیابان خودی دشوار است مگر آنکس که به توفیق خداداد آمد