دوشم چو شب از بنفشه از مسعود سعد سلمان رباعی 112

1 بهروزبن احمد که وزیر الوزرا شد بشکفت وزارت که سزا جفت سزا شد

2 تا رای چو خورشیدش بر ملک و ملک تافت هر رای که بر روی زمین بود هبا شد

1 ز بار نامه دولت بزرگی آمد سود بدین بشارت فرخنده شاد باید بود

2 نمونه ای ز جلالت به دهر پیدا شد ستاره ای ز سعادت به خلق روی نمود

1 چون ره اندر برگرفتم دلبرم در برگرفت جان به دل مشغول گشت و تن ز جان دل برگرفت

2 خواست تا او پایهای من بگیرد در وداع پای ها زو در کشیدم دست ها بر سر گرفت