مرا ز راز دو عالم، سخن بلندتر از سلیم تهرانی غزل 141

1 مرا ز راز دو عالم، سخن بلندتر است حدیث اهل محبت ز عالم دگر است

2 بیا که موسم گل چون نسیم در گذر است بط شراب چو طاووس مست جلوه گر است

3 ز رفتن شب و وقت گل چراغ چه غم پیاله گیر که فصل شکوفه ی سحر است

4 حریف کاسه ی چشم سیاه مست تو نیست دلم که از گل رعنا تنک شراب تر است

5 ازان همیشه سر من به زیر بال خود است که از هما به خودم اعتقاد بیشتر است

6 برای رفتن دوزخ بهانه می خواهم بهشت ورنه مرا جای خانه ی پدر است

7 کجاست خرقه که خاشاک خشک پیکر ما ز برق ابر سیاه سمور در خطر است

8 ره نسیم چمن بس که از قفس بستند گذشت فصل گل و عندلیب بی خبر است

9 بهشت باده پرستان سلیم پای خم است به این دلیل که میخانه عالم دگر است