بلای جان من خسته سرو از آشفتهٔ شیرازی غزل 278

1 بلای جان من خسته سرو بالائیست زخوان عشق مرا نعمتی والائیست

2 مراد دل طلبیدن زدوست خودکامیست نه عاشقست که جز دوستش تمنائیست

3 مرو تو از پی دل گر چه طالب وصلست که رفتن از پی دل منتهای خود رائیست

4 چو شمع انجمن افروز خاص و عام مباش که قدر خود شکند شاهدی که هر جائیست

5 مرا زصحبت تنها چو جان و تن فرسود کنون بگوشه عزلت هوای تنهائیست

6 بگوش تو نرسید ار فغان من شب هجر زضعف بود مپندار کز شکیبائیست

7 چو دید دیده زلف و رخت بدل میگفت محیط مرکز خورشید شام یلدائیست

8 ببخش بار خدایا بجرم آشفته که گرچه زشت ولی مدح خوان زیبائیست

9 زشور عشق علی شهره ام بشیدائی چو عندلیب که مشهور گل بشیدائیست

10 بر آستان تو با سر مگر طواف کنم چرا که وادی ایمن نه جای هر پائیست