ثواب من همه شد عین رو سیاهی از فروغی بسطامی غزل 419

1 ثواب من همه شد عین رو سیاهی من که خواجه در غضب آمد ز بی گناهی من

2 فغان که دور فتادم ز کوی ماهوشی که در گدایی او بود پادشاهی من

3 به جرم بی‌گنهی کشتی‌ام خوشا روزی که غمزهٔ تو درآید به عذرخواهی من

4 توان شناخت که من دردمند عشق توام نه اشک سرخ و رخ زرد و رنگ کاهی من

5 ز کشتگان غمت چون گواه می‌طلبند گواه من نبود غیر بی‌گواهی من

6 به غیر تیغ پناهم نماند و می‌پرسم که رحم در دلت آید ز بی‌پناهی من

7 سحر به کشتنم از در درآمدی سرمست مگو نداشت اثر آه صبحگاهی من

8 نریخت تا به زمین خون پاک بازان را به خون دلیر نشد دلبر سپاهی من

9 سزد فروغی اگر کج کلاه من گوید که فتنه راست شد از فر کج کلاهی من