1 آوازه ام از رتبه گفتار بلند است نامم چو نی، از کلک شکربار بلند است

2 با جلوهٔ او در چه حساب است وجودم؟ از خار و خسم، شعلهٔ دیدار بلند است

3 برخیز که خود را برسانیم به دامی تا نالهٔ مرغان گرفتار بلند است

4 کوتاه شد افسانهٔ نی با همه دعوی ما را شکرین نغمه، ز منقار بلند است

5 دیری ست که منصور پریده ست ازین شاخ هم بانگ اناالحق زدن، از دار بلند است

6 یک رشته که بی گوهر ذکر تو بود، نیست تسبیح تو، از سبحه و زنّار بلند است

7 کوته شمرم مدّ حیات ابدی را زلف سیه یار و شب تار بلند است

8 نبود به ره مصر حزین ، چشم امیدم بوی خوش یار از در و دیوار بلند است