دینم (به) محمد و علی از عمادالدین نسیمی رباعی 7

1 تا از لب و چشم تو به عالم خبر افتاد صد صومعه ویران شد و صد خانه برافتاد

2 بر طور دل افتاد شبی پرتو رویت جان مست تجلی شد و از پای درافتاد

1 عقل را سودای گیسوی تو مجنون می‌کند فکر آن زنجیر پر سودا عجب چون می‌کند

2 هست ابروی تو آن حرفی که نامش را اله در کلام کبریا قبل از «قلم» «نون» می‌کند

1 بهشت و حور، بی وصلت، حرام است اهل معنی را کزان وصل تو مقصود است مشتاق تجلی را

2 قیامت گر بیندازی ز قامت سایه طوبی به زیر سایه بنشانند اهل روضه، طوبی را