درد مرا مگر ز طبیبم از جهان ملک خاتون غزل 509

1 درد مرا مگر ز طبیبم دوا رسد فریاد خستگان بلا هم خدا رسد

2 آن جور و خواریی که تو کردی به جان من گر برکشم ز سینه خروشی مرا رسد

3 عشّاق روی خوب تو بسیار در جهان وصلت کجا و من به کجا کی به ما رسد

4 حال من گدای ستمدیده حزین روزی مگر به سمع تو ای پادشا رسد

5 ما خاکی ییم بر سر خاک رهش ولی سلطان کجا به غور دل هر گدا رسد

6 گر سر کشد ز ما قد سرو چمن چه باک با قامت تو سرکشی او را چرا رسد

7 آری اگر به طرف چمن بگذری چو باد پابوس قد دلکش تو سرو را رسد

8 زآن چشم پر ز فتنه و آن زلف پر ز شور حال خراب زار جهان تا کجا رسد

9 گر آشناست حاضر و بیگانه یار نیست هم عاقبت به غور دل آشنا رسد