مژگان من وظیفهٔ خوناب از سلیم تهرانی غزل 445

1 مژگان من وظیفهٔ خوناب می‌خورد غواض نان ز سفرهٔ گرداب می‌خورد

2 داغم ز دست لاله که در موسم بهار دارد شراب در قدح و آب می‌خورد

3 بی‌نغمه‌ای شکفته نگردد دل از شراب خرم دلی که آب ز دولاب می‌خورد

4 زاهد به خانه جام بلورم به طاق دید گفت این گل کدو ز کجا آب می‌خورد؟!

5 منعش مکن که در نظرش طاق ابرویی‌ست آن کس که می به گوشهٔ محراب می‌خورد

6 حیران اضطراب گل و لاله‌ام، مگر آب این چمن ز شبنم سیماب می‌خورد؟

7 آسایشی نمانده ز عقل و جنون مرا در عشق رشته‌ام ز دو سر تاب می‌خورد

8 مرغی نیم که دانه‌خور بوستان شوم از چشمه‌سار دام، دلم آب می‌خورد

9 زنجیر را کشاکش دیوانه بگسلد زلف تو تاب از دل بی‌تاب می‌خورد

10 مستی سلیم باد حلال کسی که می در روز ابر و در شب مهتاب می‌خورد