مرا ز عشق بسی منت است از آشفتهٔ شیرازی غزل 908

1 مرا ز عشق بسی منت است بر گردن که بازداشته شوقم زخواب و زخوردن

2 نه بار کس ببرد گردنم نه گوش حدیث که حلقه هاست ززلفت بگوش و بر گردن

3 چنان بنان جوم خوش که برنجان شهان نمانده حالت رشک و نه آرزو بردن

4 گرت هواست که در سولجان زلف افتی سری چو گوی بمیدان بباید آوردن

5 بیا بطوف گلستان عشق ای بلبل کزین چمن بگریزد سموم پژمردن

6 زسر عشق مزن لاف بعد ازین درویش اگر بسر بودت شوق نفس پروردن

7 کسی که طالب جانان بود ببزم وصال زجان بیایدش اول مفارقت کردن

8 مرا زطعن رقیبان چه کم شود از مهر زنیش طالب نوشت نداند آزردن

9 برفت چون شب عمرت بگو مپای انجمن که شمع را بسحرگاه باید افسردن

10 بمیر در ره مهر علی تو آشفته که زندگی دهدت در هوای او مردن