مرغ جان من دلخسته هوا از جهان ملک خاتون غزل 500

1 مرغ جان من دلخسته هوا می گیرد بوی زلف تو هم از باد صبا می گیرد

2 ماه و خورشید جهان را به یقین می دانم کز رخ روشن تو نور و ضیا می گیرد

3 طوبی و نارون اندر چمن باغ بهشت از قد و قامت تو نشو و نما می گیرد

4 ای طبیب دل پردرد نگویی با من کز من خسته ملال تو چرا می گیرد

5 آه من گر همه آتش شود ای جان جهان آب حیوان منی در تو کجا می گیرد

6 بازِ مهر من مهجور کبوتر بچه ای در هوای شب وصلت به بلا می گیرد

7 گفته بودم ز جفایت بنهم سر به جهان دامن مهر تو ای دوست وفا می گیرد