جانم به فغان چو مرغ شب می‌آید از رهی معیری رباعی 161

1 همچو نی می‌نالم از سودای دل آتشی در سینه دارم جای دل

2 من که با هر داغ پیدا ساختم سوختم از داغ ناپیدای دل

1 عمری از جور چرخ مینارنگ رنجه بودم، ز رنج بیماری

2 یافت آیینه وجودم زنگ از جفای سپهر زنگاری

1 ساقیا در ساغر هستی شراب ناب نیست وآنچه در جام شفق بینی به جز خوناب نیست

2 زندگی خوش‌تر بود در پردهٔ وهم و خیال صبح روشن را صفای سایه مهتاب نیست