جانم به فغان چو مرغ شب می‌آید از رهی معیری رباعی 161

1 دل تو را دادم چو دیدم روی تو کز همه خوبان پسندیدم تو را

2 دل‌فریبان جهان را یک به یک دیدم و از جمله بگزیدم تو را

1 فغان که آتش کین آشیان ما را سوخت به غیر ناله نخیزد نوایی از دهنی

2 گسست رشته پیوند، یار دشمن‌خوی شکست حقه الفت، حریف حق‌شکنی

1 منع خویش از گریه و زاری نمی‌آید ز من طفل اشکم خویشتن‌داری نمی‌آید ز من

2 با گل و خار جهان یک‌رنگم از روشندلی صبح سیمینم سیه‌کاری نمی‌آید ز من