جان من چون به عالم دل شد از عراقی عشاق‌نامه 7

1 جان من چون به عالم دل شد با صفا جمع گشت و حامل شد

2 گشت حاصل ز فیض ربانی در وجودم جنین روحانی

3 چون محبت به شوق تسویه داد قابلهٔ عشق یافت چون می‌زاد

4 دیدمش، چون ز غیب روی نمود قرةالعین نیک موزون بود

5 در مهاد هواش پیوسته به قماط هوس فرو بسته

6 داد پستان فکر من به صفا شیر «حولین کاملین» او را

7 شب و روزش غذا ز اشواق است گر چه طفل است، پیر عشاق است

8 صورتش همچو معنیش زیبا خالی از حشو و صافی از ایطا

9 هیچ چشمی ندیده در خوابش رخ ندید آفتاب و مهتابش

10 راه خور از دریچه ناداده سایه‌اش بر زمین نیفتاده

11 ساکن حجرهٔ امانت بود در پس پردهٔ صیانت بود

12 نقش او را، ز صانعی که ببست از معانی هر آنچه خواهی هست

13 مستم از بادهٔ هوایش، مست که جگر گوشهٔ لطیف من است

14 منزل او شریف جایی بود زانکه در کوی آشنایی بود

15 راستی هست مونسی خوش خوی نیک خاموش، لیک شیرین گوی

16 لفظ و معنی او همه مطبوع عشق را بیت های او ینبوع

17 فصل او را هزار نوع بهار گه بود گلستان و گه گلزار

18 غزلیات و مثنویاتش چون حکایات او به غایت خوش

19 بی‌قدم در جهان همی پوید بی‌زبان مدح خواجه می‌گوید