قهقهه خنده مرا در غم او از جویای تبریزی غزل 679

1 قهقهه خنده مرا در غم او ناله بود جام سرشار به لب ساغر تبخاله بود

2 نه همین اشک به چشمم شده چون آینه خشک آه در دل گره از بیم تو چون لاله بود

3 دل که در حلقهٔ سرگشتگی آمد به کمند مرکز دایرهٔ شعلهٔ جواله بود

4 کی رسد بی مدد عشق به جایی فریاد تپش سینه و دل باد و پر ناله بود

5 همچو طاؤس که جویا دمش افزوده به حسن زینت سرمهٔ آن چشم زدنباله بود