خونم بتی ریخت کش داده از فروغی بسطامی غزل 420

1 خونم بتی ریخت کش داده بی چون مژگان خون ریز در ریزش خون

2 بی باده دیدی چشمان سرمست بی می شنیدی لبهای میگون

3 در عهد زلفش یک جمع شیدا در دور چشمش یک شهر مفتون

4 چشم و لب او هر سو گرفته‌ست شهری به نیرنگ، خلقی به افسون

5 خوبان نشینند در خانه از شرم هر گه که آید از خانه بیرون

6 دل برده از من سروی که دارد بالای دلکش، رفتار موزون

7 خون از دل من هر شب روان است تا طره‌اش داشت قصد شبیخون

8 هر لحظه گردد در ملک خوبی حسن تو بی‌حد، عشق من افزون

9 کاری که او کرد با من فروغی هرگز نکرده‌ست لیلی به مجنون