امید من به لطف عمیم تو واثق از اسیری لاهیجی غزل 98

1 امید من به لطف عمیم تو واثق است برجرم ما چو رحمت عام تو سابق است

2 در راه عشق رو که صراطی است مستقیم راهی که ره بدوست برد راه عاشق است

3 در راه عشق جان و جهان باختم از آن کاول قدم براه تو ترک علایق است

4 روی زمین ز ظلمت ظلم ار چه شد چو شب نور ولایت است که چون صبح صادق است

5 در ره رفیق یکدل و یکرو چو یافتی آنست الرفیق که یار موافق است

6 ظلمت سرای کون ز روی تو نور یافت یارب جمال دوست چه خورشید شارقست

7 از تابش رخت چو اسیری شود فنا وه وه ببزم وصل تو آن دم چه لایق است