آتشین مرغ دلم چون به از آشفتهٔ شیرازی غزل 473

1 آتشین مرغ دلم چون به سخن می‌آید شمع‌سان آتشم از دل به دهن می‌آید

2 من نخواهم که شکایت بنویسم که قلم آتشی دارد و هرشب به سخن می‌آید

3 از شهیدان خوددار خواسته باشی تو نشان کشته عشق تو دودش ز کفن می‌آید

4 هرکه در چاه غم عشق چو یوسف افتاد نتوان گفت که عارش ز رسن می‌آید

5 صحبتش یافته اصحاب ولیکن به لباس بوی رحمٰن سوی احمد ز یمن می‌آید

6 کرم شب تاب مزن لاف بر ماه تمام کی خسی جلوه‌کنان سوی چمن می‌آید

7 قدر نشناخته یاران ز پیمبر غم نیست مژده اکنون که اویسی ز قَرَن می‌آید

8 شکرستان لبت خال سیاهی بگرفت جای طوطی ز چه مأوای زغن می‌آید

9 دل در آن حلقه خط مانده و بیرون نرود مور بیچاره برون کی ز لگن می‌آید

10 آهوان تو دوجین مشک به دنباله کشند این خطا گفت که این‌ها ز ختن می‌آید

11 ای بسا داغ که بر خاک گذارد سلمی تا دگرباره سوی ربع و دمن می‌آید

12 مطلب کار علی را تو ز یاران دگر کار مردان تو نگویی که ز زن می‌آید

13 روح آشفته چو پرواز کند سوی نجف چون غریبی است که او سوی وطن می‌آید

14 چون حسین و حسنش هست شفیع عرصات روسیَهْ رفته و با وجه حسن می‌آید