دلم ز درد غم عشق جان از جهان ملک خاتون غزل 449

1 دلم ز درد غم عشق جان نخواهد برد گمان هستی این ناتوان نخواهد برد

2 اگر ز جور تو جانم به لب رسد جانا بجز در تو به جایی فغان نخواهد برد

3 بیا که وقت گلست و به بوستان برمت که کس گلی به در بوستان نخواهد برد

4 دلم به قامت شمشاد تو چنان مایل که نام قامت سرو روان نخواهد برد

5 تویی گلی به گلستان و بلبل سرمست بجز ثنای رخت بر زبان نخواهد برد

6 بیا و کلبه احزان ما مشرّف کن دمی به لطف که کس این گمان نخواهد برد

7 چو چشم مست توأم ناتوان و هیچکسی به پیشت اسم من ناتوان نخواهد برد

8 به پیش دشمن بدخو ز لطف دلبر ما یقین که آب رخ دوستان نخواهد برد

9 بده زکات جوانی و حسن و زیبایی که جز ثواب کسی از جهان نخواهد برد