دلم آن زلف سیه برد و تغافل از سلیم تهرانی غزل 548

1 دلم آن زلف سیه برد و تغافل دارد که سر زلف ندارد، خم کاکل دارد

2 از سر شوق رود تا پی آن طرف کلاه غنچه دامن به میان از پر بلبل دارد

3 صبح شد، مست من از خواب صبوحی برخیز! که صبا آمده و رقعه ای از گل دارد

4 مشکلی نیست که از عشق تو آسان نشود در ره شوق تو سیلاب فنا پل دارد

5 مرد دنیا که خورد باده، ترقی نکند سنگ در آب، همه رو به تنزل دارد

6 بی نیاز از کرم اهل جهانیم سلیم نیست محتاج کسی، هرکه توکل دارد