دل در برم از فراق دیوانه از مجد همگر رباعی 114

1 تا سوی تگنای دلم یافت راه دوست آن دل که توبه دوست بدی شد گناه دوست

2 یکشب نرفت بر سر کویم به رسم یاد روزی نکرد در دل ریشم نگاه دوست

1 چو عکس روی تو پرتو بر آسمان انداخت زمانه را به دو خورشید در گمان انداخت

2 جهان ز زحمت تاریکی شب ایمن شد چو آفتاب رخت سایه بر جهان انداخت

1 ز پیش از آنکه برتابی عنانت دلم همراه شد با کاروانت

2 همی سوزد در آتش از غم آن که باد سرد یابد گلستانت