دلم چون لاله افروزد ز داغی از سلیم تهرانی غزل 936

1 دلم چون لاله افروزد ز داغی شود روشن، چراغی از چراغی

2 به بزم آرایی این تیره طبعان عبث چون شمع می سوزم دماغی

3 گل از نظاره منع او نمی کرد اگر می داشت بلبل چشم زاغی

4 ز شوق سرو قدی، چند نالان روم چون آب از باغی به باغی؟

5 که یاد آرد سلیم از ما غریبان؟ نمی گیرد کس از عنقا سراغی