دلم از آبله ی غم چو کف سوخته از سلیم تهرانی غزل 172

1 دلم از آبله ی غم چو کف سوخته است جگر از تشنگی ام چون صدف سوخته است

2 عشق را رغبت آمیزش من نیست عجب میل آتش همه جا بر طرف سوخته است

3 ناوک آه من از شعله بود همچو شهاب پیکر چرخ ازان چون هدف سوخته است

4 آه ازین شعله ی آواز تو مطرب که ازو هر طرف می نگرم چنگ و دف سوخته است

5 دلم از آتش تب آمده در سینه به جوش نیست تبخال لبم را که کف سوخته است

6 اثر ناله سلیم از دل پر داغ بپرس شاهد شعله ی آواز، دف سوخته است