دلم همیشه ز آشوب عشق بی از سلیم تهرانی غزل 147

1 دلم همیشه ز آشوب عشق بی تاب است درین محیط، گهر مضطرب چو سیماب است

2 چو می به پیش نهم، قسمتم ز غیب رسد کلید روزی من موج باده ی ناب است

3 چه سود کوشش غافل، که در طریق طلب رود به راه چو آب روان و در خواب است

4 ز برشکال دگر ملک هند خرم شد ز فیض ابر جهان خوش چو عالم آب است

5 درین هوا بشنو از من و نگاه مدار به خانه کاغذ ابری، که بیم سیلاب است

6 ز جوش شوق که پروای نیک و بد دارد؟ برای مستی پروانه، شعله مهتاب است

7 به توبه از می احباب آفتی نرسد که چون شراب گل و لاله سربسر آب است

8 میانه ی من و او همچنین نخواهد ماند سلیم، بخت من آخر نمرده، در خواب است