دلم به عشق هلاک است کینه از سلیم تهرانی غزل 67

1 دلم به عشق هلاک است کینه خواهی را که دام عیش بود موج بحر ماهی را

2 کسی که باخته نقد شباب را، داند که گریه نیست عبث شمع صبحگاهی را

3 گدای میکده آرد فرو چو شیشه ز طاق به زیر پای نهد تخت پادشاهی را

4 ز نسبت خط و خال تو برق چون لاله درون دیده ی خود جا دهد سیاهی را

5 خراب آنکه مرا خواهد از شراب کند چو ابلهی ست که راند به آب ماهی را

6 فغان ز چشم تو، آری پدر مرا می گفت که ره به خانه مده چون کمان سپاهی را

7 سلیم، قاتل ما صلح چون کند در حشر چگونه ما نگذاریم دادخواهی را؟