مرغ دل من، که بود دست آموزت؛ از آذر بیگدلی رباعی 10

1 باز نامد قاصدی کامد بسویت، سوی من؛ دید چون روی تو، نتوانست دیدن روی من!

2 چون نیفتم از پیش، کز یک نگه بیرون کشید هر چه آهو در حرم بود، از حرم آهوی من؟!

1 گیرم بعجز دامنت و جان سپارمت شاید که گامی از پی نعش خود آرمت

2 گر کشته رشکم، امشب از آن کو نمی روم کز دل نیایدم برقیبان گذارمت

1 دوشم، به اهل بزم سر گفتگو نبود من در خمار بودم و، می در سبو نبود

2 پرسید: در دل تو ندانم چه آرزوست؟! غافل که در دلم بجز این آرزو نبود!