سرم خوش است و دو عالم بمدعای از نشاط اصفهانی غزل 49

1 سرم خوش است و دو عالم بمدعای من است بهر چه می نگرم گویی از برای من است

2 بکس نیاز ندارم بخویش نیز مگر یکی خدا و یکی سایه ی خدای من است

3 دوکون و هر چه در او هست هیچ و من هستم که نیستم من و هستی او بقای من است

4 شبم بروی تو بگذشت تا سحر چه عجب که چشم عالمی امروز در قفای من است

5 چه غم که شحنه ببازار و شیخ در شهر است شراب در خم و معشوق ز سرای من است

6 گهی بطره ی مشکین خویش عقده فکن گهی به پنجه ی سیمین گره گشای من است

7 نه دوستیم و نه دشمن بخواجه لیک مرا از او چه سود که بیگانه آشنای من است

8 بجز خدای چه حاجت مرا نشاط بکس که در دعای شهنشاه مدعای من است