1 ناگهان از در درآمد آن بت سرمست ما یک نظر بر ما فکند و دل ببرد از دست ما

2 گفتم از چنگش برون آرم دل گمگشته را لیک شست زلف آن دلخواه شد پابست ما

1 بسیار بگفتم دل دیوانه ی خود را پندم نکند گوش زهی خیره ی خود را

2 روی تو همی خواهم و خوبست مرا رأی تدبیر ندارم چکنم طالع بد را

1 به دوش برمفکن آن دو زلف مشکین را مکش به تیغ جفا عاشقان مسکین را

2 چه باشد ار به شب وصل شاد گردانی ز لطف خاطر، بیچارگان غمگین را