گلروی من از غرور در ورد آویخت از ملک خاتون رباعی 12

1 این جهان بی وفا با کس نکردست او وفا درد از او بسیار باشد زو نمی آید دوا

2 هر درختی کاو کشد سر بر فلک از بار و برگ هم بریزاند به قهرش عاقبت باد فنا

1 صبوح روی تو بر ما دوامست شب هجران تو بر ما چو شامست

2 هرآنکو نیست عاشق بر جمالت در این عالم بگو تا خود کدامست

1 نشست بار فراقی چو کوه بر دل ما به وصل خویش مگر حل کنی تو مشکل ما

2 به درد عشق رخت ای نگار سنگین دل بگو چه شد بجز از خون دیده حاصل ما