مه من در شبستان چونکه از امیرعلیشیر نوایی غزل 7

1 مه من در شبستان چونکه نو شد جام می شب‌ها نماید از شفق می از حباب ریزه کوکب‌ها

2 دهن شد چشمه حیوان ترا از عین نایابی دو لعل جان‌فزای دلکشت آن چشمه را لب‌ها

3 بیا ای ساقی مهوش بده آن جام چون آتش بدینم سوز چون در هجر می‌سوزاندم تب‌ها

4 چو آرد ترکتاز آن شوخ بهر پای‌بوس افتد هزاران ماه و انجم از نشان نعل مرکب‌ها

5 شرابم باعث اخلاص رندان خرابات است بلی آمیزش یاران بود از قرب مشرب‌ها

6 چنان عشاق هرشب بی‌تو بردارند رستاخیز که در روحانیان غوغا فتد زان آه و یارب‌ها

7 اگر فانی خرامد تشنه‌لب زین سان به میخانه از آن دریا کِش خُم‌ها تهی سازند قالب‌ها