شوقم به روی دلبر خود از جهان ملک خاتون غزل 133

1 شوقم به روی دلبر خود بی نهایتست زان رو که حسن روی بت من به غایتست

2 با من خطاب کرد که عاشق ترا که گفت دانم خطاب وی که ز روی عنایتست

3 گویند شمع نیست به مجلس چه می کنی مهر رخ چو ماه نگارم کفایتست

4 گر همچو سروناز خرامی میان باغ سرهای ما فدا شده در خاک پایتست

5 دارم شکایتی ز تو نامهربان و لیک کشتی مرا ز جور چه جای شکایتست

6 چشمش به غمزه گفت که خونش به غم بریخت ای دل تو هوش دار سخن در کنایتست

7 بردی دل از بر من و کشتی مرا به هجر دل را چه وقع جان جهان از برایتست

8 تا یک نظر ز مهر به جانم فکنده ای اکنون جهان ز مهر تو روشن ز رایتست

9 ای پادشه نظر ز جهان برنگیر از آنک سلطان اگر به کوی تو آید گدایتست