1 ذوق درویشی ام از عالم اسباب بس است شمع کافوری من پرتو مهتاب بس است

2 ساقی از حدت طبعم نه ای آگاه هنوز تیغم و نیست مرا حاجت می، آب بس است

3 گر به مطلب نرسم نیست ز دون همتی ام شده ام طالب آن گوهر نایاب، بس است

4 حیف از آن دیده کز او قطره اشکی نچکد باعث زینت دریا در سیراب بس است

5 ‏ روشن از پرتو عشق است چراغم جویا بر سرم سایهٔ آن مهر جهانتاب بس است