1 فریاد مرا زین فلک آئینه کردار کائینه بخت من از او دارد زنگار

2 آسیمه شدم هیچ ندانم چکنم من عاجز شدم و کردم بر عجز خود اقرار

3 گویی که مگر راحت من مهر بتان است کاسباب وجودش به جهان نیست پدیدار

4 از گنبد دوار همی خیره بمانم بس کس که چو من خیره شد از گنبد دوار

5 بادیم و نداریم همی خیرگی باد کوهیم و زر و سیم نداریم چو کهسار

6 کوهیم که می پاره نکردیم ز سختی بادیم که می مانده نگردیم ز رفتار

7 ابریم که باشیم همیشه به تک و پوی وز بحر برآریم همی لؤلؤ شهوار

8 وانگاه به کردار کف خسرو غازی بی باک بباریم به کهسار و به گلزار

9 یک فوج همی بینم گم کرده ره خویش و ایام پریشان ز جهالت چو شب تار

10 یک قوم همی بینم در خواب جهالت پیکار ز دانش بر دانش پیکار

11 هنجار همی بینند از شعر من آری بینند ز انجم به شب تاری هنجار

12 چون کژدم خفته شده در بیغله مشغول بینند خیالاتی در بیهده هموار

13 من چون ز خیالات بری گشته ام آری باشد ز خیالات بری مردم هشیار

14 یک شهر همی بینم بی دانش و بی عقل افروخته از کبر سر و ساخته بازار

15 پس چونکه سرافکنده و رنجور بماندست هر شاخ که از میوه و گل کشت گرانبار

16 این شعر من از رغم عدو گفتم از ایرا تا باد نجنبد نفتد میوه ز اشجار

17 هیهات عدو هست نم شب که شود زو روی گل و چشم شکفه تازه و بیدار

18 لیکن چو پدید آید خورشید در آن دم ناچیز شوآن نم او جمله به یکبار

19 بدخواه بگرید چو بخندد به معانی از گریه نوک قلمم دفتر اشعار