یارم برفت و از از حکیم نزاری قهستانی غزل 243

1 یارم برفت و از منِ دل خسته برشکست یاری چنان دریغ که بگذاشتم ز دست

2 حیف است دست باز گرفتن ز مهربان خاصه چه مهربان بتِ خوش باشِ خوش نشست

3 یک دم خیالِ او ز دو چشمم نمی رود زیرا تمام مستم از آن چشمِ نیم مست

4 گر گویمش دمی ز نظر رفته هست نیست ورگویم از غمش دلم آزرده نیست هست

5 هم چون زمین تحمّلِ بارِ غمش کنم تا آسمان شود به قیامت چو خاک پست

6 بر ما قیامت آمد و بگذشت و منتظر دیریست تا به موعدِ خلدست پای بست

7 ای باز از زبانِ فلان گوی با فلان گر هیچ یادت آید از صحبتِ الست

8 باز آ که در فراقِ تو زان ها که دیده ای شوریده تر شده ست نزاریِ می پرست

9 ورنه جواب ده که به ما در سلوکِ عشق آن کس رسد که کلّی از خویشتن برست