آرامم از خط تو رمیدن گرفته از جویای تبریزی غزل 177

1 آرامم از خط تو رمیدن گرفته است تا نکهت بهار دمیدن گرفته است

2 خون دلم ز پنجهٔ مژگان به راه او دامان انتظار چکیدن گرفته است

3 صهبا به بزم تا نرسیده است نارس است می در پیاله رنگ رسیدن گرفته است

4 وحشت مرا رساند به سر منزل وصال آن صید را دلم ز رمیدن گرفته است

5 از فیض آبیاری می لاله های رنگ جویا به باغ حسن دمیدن گرفته است