ای باده ز خون من به جامت از هاتف اصفهانی غزل 22

1 ای باده ز خون من به جامت این می به قدح بود مدامت

2 خونم چو می ار کشی حلالت می بی من اگر خوری حرامت

3 مرغان حرم در آشیان‌ها در آرزوی شکنج دامت

4 بالای بلند خوش خرامان افتادهٔ شیوهٔ خرامت

5 ماه فلکش ز چشم افتاد دید آنکه چو مه به طرف بامت

6 نالم که برد بر تو نامم آن کس که ز من شنید نامت

7 هر کس به غلامی تو نازد هاتف به غلامی غلامت