مرتضی را گفت از عطار نیشابوری مصیبت نامه 12

1 مرتضی را گفت مردی نامور تو چه میدانی بعالم بیشتر

2 گفت طاعت بیشتر بر آسمانست زانکه آنجا منزل روحانیانست

3 لیک بر روی زمین از خشک و تر هیچم از غفلت نیاید بیشتر

4 ور ز زیر خاک میپرسیم نیز نیست بیش از حسرت آنجا هیچ چیز

5 آنکه را از خاک و خون بندی بود در نگر تاحسرتش چندی بود

6 کار عالم زادنست و مردنست گه پدید آوردن و گه بردنست

7 لاجرم این کار بی پایان فتاد تا ابد این درد بیدرمان فتاد

8 این چنین کاری که بیش از حدماست از زحیر ما نخواهد گشت راست