ماند ای شیخ، که مانی به از سلیم تهرانی غزل 655

1 ماند ای شیخ، که مانی به ابابیل سفید همچو گنبد به سر گور تو مندیل سفید

2 هر سر موی تو پیداست ز زیر جامه چون سیاهی سرتر بود ز قندیل سفید

3 محک حال بد و نیک جهان نزدیک است می نماید ز ره دور سیه، میل سفید

4 بس که در مملکت هند، مغول خوار شده ست می کند خاک سیه بر سر خود فیل سفید