مؤذن میخانه زد بانگ از آشفتهٔ شیرازی غزل 308

1 مؤذن میخانه زد بانگ صبوح بر کف ساقی است مفتاح فتوح

2 خرقه تن چند باشد بارجان خرقه را بگذار و بستان راح روح

3 آنچه من دیدم زچشم خویش دوش کی زطوفان دیده در یکعمر نوح

4 شب نشینان خمار عشق را نیست درد سر بامید صبوح

5 از شهیدان غمش آشفته گفت قال بشر هم بریحان و روح