1 گل رفت حالی از چمن تا خود به بستان کی رسد وز شوق رویش ناله و زاری به دستان کی رسد

2 گفتم به باد صبحدم بشتاب در رفتن ولی افتان و خیزان می رود او نزد جانان کی رسد

3 چون نزد جانان می روی بعد از سلام از من بگوی دردی که من دارم ز تو آخر به پایان کی رسد

4 چون عمر کوتاهست شب، چون زلف او هجران دراز این قصه ی پر درد من هرگز به پایان کی رسد

5 از چشم مخمورش نظر هرگز نیندازد به ما وز جرعه لعل لبش بویی به مستان کی رسد

6 موری شده پامال غم اندر بیابان فراق هیهات کاحوال جهان نزد سلیمان کی رسد

7 سرگشته‌ام گرد جهان زان چشم مست ناتوان با من بگو آرام جان کاین سر به سامان کی رسد