مرا مادر به شیرِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 454

1 مرا مادر به شیرِ عشق پرورد پدر تعلیم در دیوانگی کرد

2 ز تن با جان برون آید چنین شیر ولیکن تا که را دادند و که خورد

3 گر آبا واسطه گرامّهات اند ز فطرت هر کس آورد آن چه آورد

4 چه می خواهد ز رندان مصلحت جوی برو گو هم به گِردِ صالحان گَرد

5 دماغِ هرکه برد از خاکِ ما بوی بر آرد عشق از مغزِ سرش گرد

6 زنان را فرق باشد بر فسرده اگر عاشق نمیرد کی بود مرد

7 تنورِ سینه ی پر آتش من به طوفانِ ملامت کی شود سرد

8 ملامت گر به عیب از ما نگوید اگر یک شب به روز آرَد درین درد

9 مسلمانان نمی بینید آخر سرشکِ سرخ بر رخ ساره ی زرد

10 خدایا حق گزارش باد هر کو دلِ ریشِ نزاری را نیازرد