1 بیشتر خلق جهان در پی جاه و درمند ز وفا دور و جفاجوی و نه اهل کرمند

2 روزگاریست پرآشوب که از خلق جهان حذر اولیست که یاران وفادار کمند

3 وحشتی از همه دارند ندانم که چرا همچو آهوی چرا گشته ز مردم برمند

4 بهر یک نان که مبادا به جهانش سفله هست امکان که تهیگاه هم از هم بدرند

5 گردش دور فلک را چو بقا نیست چرا آخر از کار جهان جمله چنین بی خبرند

6 بنده ی قدّ تو گشتند ز جان تا دانی سرو نازی که به بالای تو اندر چمنند

7 دل من آهوی وحشیست که در کوه و درت گشت سرگشته و عمری که نیامد به کمند