مشفق عمرها حسین از مسعود سعد سلمان مثنوی 12

1 مشفق عمرها حسین طبیب در همه فعلها بدیع و غریب

2 آنکه در علم طب کند افسوس بر حکیم بزرگ جالینوس

3 جد او اصل نیکنامی هاست هزل او اصل شادکامی هاست

4 پس به رسمست و نیک شایسته شاه را بنده ایست بایسته

5 تندرستی چو در دهان دارد شه بر او اعتماد جان دارد

6 نکته گوید بسی چو بازد نرد اینت زیبا و اینت خوشدل مرد

7 سیکی هفت و هشت چون بخورد دست زی عشرت و نشاط برد

8 اندر آید برنج و بقره بقو راست گویی که هست جنس لقو

9 زود یک پای چست بردارد راه آیم روم به پیش آرد

10 در همه حال آشکار و نهان علم ابدان شناسد و ادیان

11 خوش ندیمی ست راست باید گفت همه علمست آشکار و نهفت

12 عادت او دروغ و بهتان نیست به گه هزل و جد گران جان نیست

13 گاه و بیگاه چون طبیب شهست ظاهر و باطنش حبیب شهست

14 پای غوری که او تواند کوفت خرس هرگز چو او نداند کوفت