1 مویت از عنبر تر فرق ندارد مویی نافه مشک برد از سر زلفت بویی

2 آدمی نیست همانا که ز حیوان بتر است هر که را نیست به خاطر هوس مه روئی

3 نیست امکان که دل از کوی تو بر گیرد دل عقل هر چند نظر می کند از هر سویی

4 پیش چشمم چه عجب گر نرود آب فرات هر کجا بحر بود قدر ندارد جویی

5 شادمانم من از آن ماه مبارک رخ تو نیک بخت آنکه بود بنده نیکو رویی

6 بر رخت می کند آن زلف سیه سیاری صحن فردوس نگر جلوه کند هندوئی

7 نرود پای کمال از سر کویت هرگز خوشتر از کوی دلارام نباشد کویی