1 ناله چندان ز دلم راه فلک دوش گرفت که مؤذن سحر از نالهٔ من گوش گرفت

2 عرش آن بار گران را سبک از دوش انداخت خاک بی‌باک دلیر آمد و بر دوش گرفت

3 کرد ساقی قدحی پر که کسش گرد نگشت آخر آن رطل گران رند قدح نوش گرفت

4 آتشی کز همهٔ ظاهر نظران پنهان بود دیگ سودای من از شعلهٔ آن جوش گرفت

5 بادهٔ عشق از آن پیش که ریزند به جام آتش نشهٔ آن در من مدهوش گرفت

6 سر نا گفتنی عشق فضولی می‌گفت عقل صدباره به دندان لب خاموش گرفت

7 هرکس آورد به کف دامن سروی ز هوس محتشم دامن آن سرو قباپوش گرفت