میانه بخت دلم از حکیم نزاری قهستانی غزل 459

1 میانه بخت دلم گر کرانه‌ای گیرد بلای صحبت خوبان بهانه‌ای گیرد

2 خلاص یابد و پیرانه‌سر بیاساید به طبع زاویه خنب خانه‌ای گیرد

3 ولی چگونه رود در رکاب سلطانی که عالمی به سرِ تازیانه‌ای گیرد

4 زمان چو می گذرد از گذشته غم نخورد محققانه ز نو سر زمانه‌ای گیرد

5 نظر گهی‌ش به عین الیقین شود حاصل که از خیال مصور نشانه‌ای گیرد

6 ز گنج طبع به هر دم دفینه‌ای بخشد ز کنج فقر به هر دم خزانه‌ای گیرد

7 به بال شوق برآید به اوج سدره عشق ورای قاف خرد آشیانه‌ای گیرد

8 من و مجاورت آستان میخانه مراد آن که مرید آستانه‌ای گیرد

9 غلام همت آنم که چون نزاری مست پس از دوگانه واجب سه‌گانه‌ای گیرد

10 غنیمتی شمرد نقد وقت را امروز نوید حاصل فردا فسانه‌ای گیرد