مران به عنف خدا را ز آستانه از ابن حسام خوسفی غزل 4

1 مران به عنف خدا را ز آستانه مرا مکش به تیغ جدایی به هر بهانه مرا

2 نخست طایر گلزار قدسیان بودیم محبت تو جدا کرد از آشیانه مرا

3 مقیم صومعه بودم به عالم لاهوت کشید عشق به کوی شرابخانه مرا

4 چه حکمت است که صیاد کارخانه غیب ز زلف و خال تو بنهاد دام و دانه مرا

5 کرانه می‌کنی از من کجا روا باشد بکشت محنت این درد بی کرانه مرا

6 مرا میانه غم بر کرانه می‌مانی گناه چیست ندانم در این میانه مرا

7 ز لعل خود به صبوحی خمار من بشکن که در سر است خمار می شبانه مرا

8 زمانی ای دل غمدیده با زمانه بساز زمان زمان بنوازد مگر زمانه مرا

9 فسون ابن حسامم به توبه می‌خواند به گوش در نرود هرگز این فسانه مرا