1 مهربان یار وفاپیشه کجا رفت و کجاست؟ که جمالش همگی نور دل و دیده ماست

2 من بدان یار گرامی برسیدم دیدم که همه نور تجلی ز جبینش پیداست

3 یار خوش خوی چو بنشست قیامت بنشست باز آن یار چو برخاست قیامت برخاست

4 در وفا کوش و صفا کوش، که جان می داند کین متاعیست که در ملک تو آن مستوفاست

5 حالت روی و ریا شیوه سرمستانست کمترین شیوه این زاهد ما روی و ریاست

6 صوفیان جمله پی خرقه و تسبیح شدند غیر آن صوفی ما، کو ز میان مستثناست

7 قاسمی، جمله جهان مرده غفلت گشتند غیر آن زنده کن مرده، که یحیی الموتاست